www.7dak.fora.pl

Hanys

W wątku w którym opisujemy nasze wrażenia z wyjazdu do Wielunia napisałem, jako pomysł-żart na rekonstruktorską sylwekę, takie coś:

Kanonier, który po krótkim załamaniu nerwowym (notoryczny brak kartofli w jadłospisie, same pyry) dostał się do szpitala w Gnieźnie na obserwację. Na wieść o mobilizacji, w pidżamie, daje stamtąd nogę żeby jak najszybciej dotrzeć do oddziału. Po drodze żywi się tym co wyłudzi od napotkanej ludności.

Ale tutaj jak najbardziej poważnie chciałem zapytać czy takie lub podobne zachowanie było w ogóle możliwe w Wojsku Polskim? Czy natrafiliście na coś podobnego we wspomnieniach?
Amerykańskie filmy karmią nas takimi historiami żołnierzy uciekających z lazaretu do swoich oddziałów. Ale czy takie zachowanie było możliwe w realiach Polski przedwojennej? Jaka byłaby reakcja dowódców?

Myślę, że temat bardziej do działu "Człowiek, czyli siła sprawcza". Łuki, jeżeli możesz to przenieś.

elmijakke

Na 100% czytałem o takich przypadkach w 1920 roku... Chpociażby w "Szwoleżerach, furażerach" Szmurły...

PREZESIK

Wątek był poruszony także w ... "Zezowatym szczęściu" Smile

.
Ale tak na poważnie to jeśli mnie pamięć nie myli to jeden z oficerów 2 DAKu ranny pod Mokrą i odtransportowany do szpitala uciakł i dołączył do Dywizjonu. Pisze o tym chyba Zarzycki.

major Misiaczek

Znam przypadki (ze wspomnień), o "odmeldowywaniu się na własną prośbę" lżej rannych w trakcie kampanii wrześniowej. Po wstępnym opatrzeniu, zamiast do szpital, prosto z punktu opatrunkowego dołączali do macierzystej jednostki. Przypadki "dania nogi" z lazaretu, również były znane, choć nie tak spektakularnie (w piżamie). Zazwyczaj odbywało się to za "cichym" przyzwoleniem szefostwa szpitala, po wydaniu delikwentowi umundurowania. Tak samo odbywało się to po wkroczeniu Niemców (np. do Warszawy), kiedy w "cudowny" sposób, rekonwalescenci znikali ze stanu lazaretów, zaopatrzeni wcześniej przez personel w cywilne łaszki. Wszystko, byle nie iść do niewoli i kontynuować walkę (w konspiracji lub po przejściu "zielonej granicy". Wink

Paweł_39

W książce "Wrzesień podchorażego" kapral podchorąży ranny w ramire, który nie może odnaleźć 19 pp, próbuje z punktu opatrunkowego zaciągnąć się do oddziałów formowanych z rozbitków. W czasie przejazdu oddziału przez miasto, dowódca zauważa jego opatrunek i odsyła go z powrotem do punktu opatrunkowego.