www.7dak.fora.pl

Lookie

Wrzucam Wam do przeczytania wspomnienia z Włodzimierza Wołyńskiego. Znalazł je co prawda Piotr, ale podejrzewam, ze w szale radoście zapomnił zamieścic, a poniewaz warto przeczytac, robie to niejako w jego zastepstwie:)

[link widoczny dla zalogowanych]

Piotrek

Uprzejmie dziękuję za jakże godne zastępstwo Smile

Lookie

Ja juz przeczytałem:) kapitalnie uzupełnia wspomnienia jakie udało nam sie juz kiedys wydobyć Smile

PREZESIK

Też już przeczytałem - super.

Piotrek

Najlepsze jest to, że ja jeszcze nie przeczytałem Smile

Łuki

To czytaj Piotruś szybko bo są fantastyczne...

Marcin

Mam nadzieję, że otrzymaliście wspomnienia Jana MILEWSKIEGO I Tadeusza CZERMIŃSKIEGO. Przeglądając komputer – znalazłem następne wspomnienia. Tym razem oficera zwiadowczego 2 baterii ppor. rez. dr Zygmunta NOWAKOWSKIEGO. Będą dostępne w piątek – niestety w XXI wieku w Wędrzynie Internet chodzi kiepsko. Wspomnienia pierwsza klasa – kwintesencja artylerii. Był On ranny w dniu i przy śmierci d-cy 15 pu ppłk Mikkego. Ech nawet nie pamiętam jak one do mnie trafiły w 2001 roku. Na pewno w formie drukowanej bo sam je skanowałem i obrabiałem.
Szkoda, że czas tak ucieka. Będąc na poligonie w 2001 roku, pamiętam jak zmęczony przysnąłem w namiocie. Obudziło mnie lekkie szturchanie i prośba dwóch starszych Panów o rozmowę. Przedstawili się ale dziś ich nazwisk nie pamiętam (oj nie daruję sobie tego) byli to dwaj żołnierze 7 dak. Czaili się długo na rozmowę ze mną od samego rana ale ja młody oficer ganiany przez dowódcę na poligonie w tą i z powrotem nie miałem czasu na rozmowę - nawet na obiad za co mieli żal do d-cy dywizjonu. Byłem wtedy najmłodszym oficerem w dywizjonie ich ciekawość wzbudziłem tym, iż byłem oficerem rozpoznania (dowódcą plutonu wysuniętych obserwatorów) i pierwszym oficerem w dywizjonie, który nie zahaczał o czasy komuny. Pamiętam ich ekscytację jak zaprosiłem ich na punkty obserwacyjne. Wtedy usłyszałem po raz pierwszy o tradycjach naszego dywizjonu. Na pożegnanie usłyszałem ich słowa: „ Panie poruczniku jak Pan będzie strzelał to pierwsza salwa za tych co polegli”. Teraz zawsze pierwsza salwa jest dla Nich i tych co odeszli na wieczną wartę – ku chwale konnej artylerii .

Piotrek

Rewelacja ! Szkoda, że nazwisk nie udało Ci się zapamiętać. Ale może ktoś w dywizjonie będzie pamiętał? A na wspomnienia niecierpliwie czekam. Czermiński i Milewski już dawno przeczytani. Kupiłem tę książkę o historii Poznania widzianej przez pryzmat wojska. Rewelacyjna jest. Na podstawie wspomnień Milewskiego zabieram się powoli za opracowywanie historii formowania 7 DAK, bo dotychczasowe opracowania wydają mi się dość lakoniczne. Czermińskiego opracuję i wrzucę na stronę w tygodniu, jeśli będę miał chwilę. Postaram się też skontaktować z jego córką, która mieszka w Poznaniu.

Marcin

Oj powoli zostaję sam najstarszy w dywizjonie - ruchy kadrowe -nikt nie pamięta za bardzi tej wizyty ale może będą zdjęcia.

PREZESIK

Piotrek co to za książka "Poznań widziany przez pryzmat wojska"?

Piotrek

"Kronika miasta Poznania. Za mundurem" z 2005 r.

PREZESIK

Gdzie ją kupiłeś?

Piotrek

Na allegro bez problemu, koszt ok. 20 zł. A w ogóle sprzedażą Kroniki zajmuje się podobno CIM.

sarna

Garnizon poznański, styczeń 1933 r., gdy szefem VII D.O.K. był gen. bryg. Oswald Frank:

Koło Chorążych Garnizonu Poznań
Korpus Podoficerski 58 P.P.
Korpus Podoficerski 57 P.P.
15 P. Ułanów Poznańskich
7 Pułk Strzelców Konnych
14 P.A.L.
7 Dywizjon Artylerii Konnej Wlkp.
7 Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej
Korpus Podoficerski 3 Pułku Lotniczego
1 Pułk Pancerny
7 Batalion Telegraficzny
7 Dywizjon Żandarmerii
Podoficerowie 7 Szpitala Okręgowego

7 Dywizjon Artylerii Konnej Wlkp.
"W 7 d.a.k. jest nas garstka - nic też dziwnego, że nie możemy się tak zorganizować i osiągnąć w pracy tyle sukcesów - ile mają ich inne oddziały garnizonu. Praca w artylerii konnej jest żmudna - jednak pracujemy.
Życie nasze poza służbą przedstawia się nieco smutniej, główny bowiem ośrodek skupienia i współżycia naszego korpusu podoficerskiego, skromne kasyno - musieliśmy zlikwidować na rozkaz władz wyższych. Cios ten dotknął zwłaszcza kolegow kawalerów, gdyż, jak zwykle, po pracy - odpoczywali, pożywiali się, przy muzyce z aparatu radjowego, cieszyli się i zapominali o troskach (jakie ażdy z nas posiada) we własnym kasynie. A teraz - szukają tego wszystkiego po obcych kasynach i restauracjach.
Praca kulturalno-oświatowa "leży nam na sercu". Dowodem tego jest fakt, że w ubiegłym roku szkolnym zapisało się na kurs dokształcający z zakresu 7 klas szkoły powszechnej 15 kolegów - wszyscy zdali i otrzyali świadectwa. W roku bieżącym zapisało się na kurs gimnazjum wieczornego 3 kolegów, na kurs dokształcający z zakresu 7 kl. szkoły powsz. również 3 - spodziewamy się, że im dobrze pójdzie.
A teraz kilka słów o sporcie. "Konni artylerzyści" biorą zawsze czynny udział w każdorazowych zawodach konnych brygady kawalerji, 7 grupy artylerji i dywizjonu i są entuzjastami sportu konnego, czego dowodem jest miły dla nas fakt, że w zawodach konnych, urządzanych przez 7 grupę artylerji w październiku r. ub., zdobyli następujące nagrody: plut. Ćwikliński Ryszard - I nagrodę, w postaci tablicy marmurowej z popiersiem z bronzu p. Marszałka J. Piłsudskiego, plut. Zaremba Franciszek - II nagrodę, srebrne etui, kpr. Pietrzak Wincenty - III i IV nagrodę - zegarek.
Odznakę P.O.S. posiada cały korpus podoficerski.
Prezesem korpusu podoficerskiego jest st. ogn. Konarski Aleksy.

- Wiarus, 15 stycznia 1933 r.[/i]

Lookie

bardzo ciekawa notatka. Nawiasem mówiąc, do kompletnej postaci podoficera brakuje mi wlasnie P.O.S.
I kolejny drobny kroczek do zrobienia:)

Marcin

To prawda nie mieli lekkiego życia nasi konni artylerzyści. Patrząc z mojej strony – oficera. Trzeba było znać taktykę kawalerii i piechoty by orientować się w tym co dzieje się na polu walki, no i cały wielki bagaż wiedzy artyleryjskiej (topografia, geodezja, matematyka – cały wachlarz nauk ścisłych). Poza tym utrzymanie koni oraz dział – było co obsługiwać po ćwiczeniach.

sarna

No wlasnie - dodalbym do tego ponadprzecietna kondycje fizyczna, wszechstronnosc sportowa, sile i wytrzymalosc.
W Wojskowym Klubie Sportowym "Gryf" w Toruniu uprawiano w 1933 roku 15 (!) dyscyplin sportowych; korty SPArt na Sobieskiego - owczesnie Lawn Tennis - to byla prawdziwa duma kmdt Michala Gnoinskiego...