www.7dak.fora.pl

Piotrek

Kolego Saturianin, skoro powołałeś się na rodziny Mieczkowskich i Wasiutyńskich, to napisz proszę jakie masz z tymiż konotacje, bom ciekaw bardzo.

Saturianin

w moim poscie nie chodzilo o zadne konotacje li tylko o to ze zdziwil mnie krytyczny stosunek kolegi do Narodowej Demokracji na tym forum, ja akurat staram sie miec racjonalny stosunek do tej przedwojennej partii politycznej.a wielu Mieczkowskich czy Wasiutynskich taki pozytywny stosunek do tej sily przed wojna mialo.i nie dlatego ze byli tepymi naziolami.ale przeciez mamy tu nie rozmawiac o polityce.jednoczesnie nie mialem zamiaru nikogo obrazic tylko dac odpor probom obrazenia mnie.

myta2

Piotrek

Ale ja nie pytam o co chodziło w Twoim poście, tylko o to, czy i jeśli tak, to w jaki sposób, jesteś spokrewniony z tymi rodzinami. Znam członków obu, stąd pytam.

Saturianin

mysle ze odpowiedz masz juz powyzej.buu narodowiec - straszne rzeczy.

Piotrek

Cóż, w swoich historycznych poszukiwaniach lubię poznawać potomków i członków rodzin kawalerzystów i artylerzystów konnych. Szkoda, żeś taki tajemniczy.

Saturianin

NOTICE

POLAND is threatened by a tremendous injustice, the loss of its only national port GDAŃSK (DANTZIG). The Poles never accept such a verdict, and they are decided to defend by all means the integrity by their national territory. They hope to by supported by the best English and American opinion. Public meetings should by organized in all English speaking countries, in order to protest in the name of liberty against this new partition of Poland. In this pamphlet, ESPECIALLY ON P. 37-44. you will find clearly stated the chief arguments in favour of the Polish claim for DANTZIG. You might help a noble cause if you kindly state what possible objections you have heard against the legitimate Polish claims, if such objections are not already answered in the text. Such correspondence will be utilized for further publications, in the campaign undertaken by the Polish Delegation of the Peace Conference, for the inalienable rights of the Poles to the Polish sea shore, to the basin of the Polish port on the Baltic sea.
Please kindly acknowledge receipt, if you wish to receive further publications on Poland and send any observations on the contents to the author:

W. Lutosławski
Chateau Barby
Par Bonneville (Haute-Savoie) FRANCE

Piotrek

Od czasu do czasu wpisuję w wyszukiwarkę hasło "dąbski-nerlich". Oto, co dzisiaj znalazłem :

[link widoczny dla zalogowanych]

To wspomnienia mjr. Bohdana Tymienieckiego, na kartach których przeiwja się nazwisko kp. Dąbskiego - Nerlicha i (jak sądzę) płk. Łakińskiego, opinanego tutaj jako płk. Łakioski.

Po otwarciu linku dajcie ctrl+f i wpiszcie dąbski, znajdziecie stosowny fragment.

major Misiaczek

Książkę "Na imię jej było Lili" posiadam w biblioteczce (taki jestem stary, że kupowałem jak wydrukowali). W tekście umieszczonym w internecie (pewnie z powodu skanowania) mnóstwo nazw własnych (nazwiska, miejscowości itp.) jest pokaleczonych (np. Bobiński z Bielińskim są nie do odróżnienia). W razie potrzeby służę uprzejmie.

Piotrek · Wysłany: Śro 14:45, 16 Mar 2011 Temat postu:

Zdjęcie z zawodów polo w Poznaniu w 1928 r. Paweł pokazywał jego skan w innym wątku, tutaj wyraźniejsza wersja z NAC. Pierwszy zawodnik polo od prawej to Paweł Dąbski Nerlich.

[link widoczny dla zalogowanych]

Piotrek

Pan Roman Dąbski-Nerlich przekazał mi dzisiaj trzy zdjęcia swojego ojca z kampanii włoskiej :

Paweł Dąbski-Nelich na wzgórzu 593

Włochy 1946 r. Od lewej : Paweł Dąbski-Nerlich, Helena Dąbska-Nerlich, Roman Dąbski-Nerlich, gen. Zygmunt Łakiński, por. Witalis Krystek. mjr Chwastek, kpt. Jaworski

Włochy 26.06.1945 r. Gen. W. Anders dekoruje P. Dąbskiego-Nerlicha orderem VM.

Hanys

Bardzo miły gest.

Peter200D

fajna historia, przez zycie pisana.

Pytanie do tego ostatniego zdjecia: polskie wojsko, na wschodzie i zachodzie salutowalo zawsze "po polsku". Ten zolnierz na zdjeciu salutuje jakos inaczej, po angielsku, bo po francusku to nie jest. Dalczego?

Piotrek

Bo tak salutowano w PSZ. Ten żołnierz na zdjęciu to właśnie Paweł Dąbski - Nerlich.

Peter200D

ale te salutowanie dwoma palcami bylo typowo polskie i uzywane w psz nach zachodzie.
no i jak gen. Anders, tez przeciesz polak.
bylo cos tam ze te salutowanie tylko dwoma palcami u angliköw nie podchodzilo, ale dokladnie tego nie wiem.

Łuki

Z tego co gdzieś czytałem to w myśl regulaminów Polacy w PSZ powinni salutować na sposób brytyjski. Jednakowoż robili to też na nasz sposób co spotykało się z dezaprobatą lub wręcz wrogością Brytyjczyków. Nie pamiętam gdzie to wyczytałem - chyba w Skibińskim albo Meissnerze.

Pietya

Salutowanie dwoma palcami to oczywiście typowo polski sposób.

major Misiaczek

Z naszego punktu widzenia, sprawa była prosta, ale dla pozostałych aliantów niekoniecznie. Pamiętajcie, że zgięte palce prawej dłoni (różne w rozmaitej konfiguracji), w kulturze anglosaskiej oznaczają rozmaite "życzenia" lub wręcz wyzwiska. Sad

To tak naprawdę spowodowało wycofanie zwyczajowego salutowania dwoma palcami. Było to rzeczywiście źródłem wielu nieporozumień i awantur, nie tylko z Brytyjczykami, ale również Kanadyjczykami i żołnierzami z Nowej Zelandii. Co któremu z nich nasz salut przypominał, nie pomnę.
Oddawanie honorów przez przytknięcie dwóch palców prawej ręki do daszka, jest w naszej tradycji znacznie starsze. Generalnie wzięło się (już w wieku XVIII w większości armii europejskich) z chwytania/uchylania kapelusza (w. XVII). Od momentu, kiedy na wojskowym nakryciu głowy (właśnie w w. XVIII) zaczęły pojawiać się emblematy związane swoją symboliką z Panującym (godło, monogram monarchy), zaprzestano zdejmowania nakrycia głowy, zastępując go tym symbolicznym gestem (uchwycenia lub przytknięcia dłoni). Polacy oczywiście musieli się wyróżniać od innych, ale nie byli w tym wcale konsekwentni. Prócz stosujących "salut" całą dłonią. pojawili się "wyznawcy trzech palców" symbolizujących wartości Bóg-Honor-Ojczyzna i przepojeni uniwersalną zasadą oświeceniową Honor-Ojczyzna, którzy w dobie armii narodowej o korzeniach republikańskich, wzięli górę. I tak już zostało. Należy przy tym pamiętać, że w tym okresie (druga połowa XVIII w.) na nakryciach głowy pojawia się również barwna kokarda w barwach królewskich (biała), zastąpiona w dobie walki o niepodległość, barwami uznanymi wkrótce jako nasze narodowe (biało-szkarłatna w rozmaitych odmianach). Niejednokrotnie wojska nasze ubierane w obce mundury i z obcym godłem (np. legiony) w tym jednym elemencie zachowały charakter narodowy i jemu tak naprawdę "salutowały".

Piotrek

A nie ma to związku z uchylaniem przyłbicy hełmu przez rycerzy w geście powitania? Zdaje się, że to było źródło, zastąpione później zdejmowaniem nakrycia głowy.

major Misiaczek

Występowanie "z odkrytą przyłbicą" czyli w sposób jawny (do dziś się tego sformułowania używa potocznie) było nie tyle oznaką szacunku, co wykazaniem się odwagą, dobrowolnym pozbawieniem dodatkowej ochrony najbardziej czułej części własnego ciała. Na marginesie; część ruchoma to zasłona, a rodzaj hełmu w nią wyposażony nazywamy przyłbicą. Niestety, jest to błędne określenie tak powszechne, że nie sposób go prawie wykorzenić.
Za powitanie można było uważać pochylenie kopii przed ich skruszeniem, choć był to gest pozwalający równocześnie ocenić, czy szanse są równe. Ten gest co pewnym czasie, stał się obowiązujący, a do dziś przetrwał w powitaniu szermierzy przed walką. To jest również protoplasta oddawania honorów białą bronią.
W przypadku oddania honorów (bardziej nawiązującego do przyklęknięcia przed władcą w wiekach średnich), był to głęboki ukłon składany najczęściej władcy lub reprezentującemu go wodzowi, z równoczesnym odkryciem głowy. Oczywiście dotyczyło to dowódców zachodnich, zgodnie z dworską etykietą. Wojsko jeśli chciało oddać hołd, podrzucało swoimi czapkami (ten gest znamy do dziś), lub potrząsało nimi po umieszczeniu na własnym orężu. Doskonale pokazane to zostało przed laty w "Potopie".
Tak więc są to zupełnie inne gesty, choć bardzo odległe czasowo od dzielnego majora Pawła D-N. Wink

Piotrek

W PKiBP nr 82 z 1976 r. jest artykuł mjr B. Skulicza o odnalezionym pucharze Prezydenta RP z zimowych Zawodów w Zakopanem. Zawody te organizowane były od 1929 r., a w rok później została ufundowana przez Prezydenta Mościckiego przechodnia nagroda za ciężki konkurs dokładności (14-16 przeszkód o wysokości ok, 1,40 m, szerokości 4 m i tempie ok. 440 m/min). Dopiero trzykrotne zwycięstwo uprawniało do zatrzymania pucharu na własność, co nie udało się nikomu w ciągu prawie dziesięciu lat rozgrywania zawodów.

Na pucharze wyryto nazwiska kolejnych zwycięzców :

1930 - ppłk Aleksander Pragłowski - 17 P.U. - Lezgin
1931 - płk Aleksander Pragłowski - 17 P.U. - Łuszer
1932 - por. Henryk Roycewicz - 25 P.U. - Black Boy
1933 - por. Edward Nowak - 7 P.A.C. - Olivier
1934 - por. Henryk Roycewicz - 25 P.U. - The Hoop
1935 - por. Paweł Dąbski - Nerlich - 7 D.A.K. - Przybysz
1936 - rtm. Stefan Skupiński - 8 P.S.K. - Promień
1937 - kpt. Paweł Dąbski - Nerlich - 7 D.A.K. - Poluś
1938 - por. Bronisław Skulicz - 2 P.U. - Dunkan

Autor artykułu i jednocześnie ostatni zdobywca tej nagrody przesłał ją tuż przed wojną z Grudziądza do swojego brata, przesyłka ta nie dostała jednak do adresata. Po 37 latach na ślad pucharu natrafił gen. Aleksander Pragłowski, odkupił go i zabezpieczył. Wedle informacji z artykułu miał zostać przekazany do Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.

Poniżej skan zdjęcia pucharu :

major Misiaczek

I to się nazywa trofeum. Trzeba przyznać, że pułki wielkopolskie "wymiatały". Razz

Paweł_39

I jak zwykle... Odpowiedź z Muzeum.

konrad

kiler